هـر چند خشک و تشنـه به مقصد رسیده بود           صـد ابــر از نـگـاه تَـرَش سـرکـشیـده بـود

کـوهی کـه در مـدیـنـه بـه وقت جـوانـی اش           از آبـشـار صـحـبـت مــولا، چـشــیـده بـود

او کــربـــلای واقـعـی اش را در ایـن سـفــر          از تـشنـگـی مـفـرط و از رنـج، دیــده بــود

یـــاد وداع آخـــری اش بــــا صــحـــابـــه و           لبـخـنـد کـودکـش ، نـفـسش را  بریده بــود

آن شب حـصیـر شـیـر زنِ  شهر کــوفــه را           از بین خـانـه هـای گـران بـر گـزیـده بـود

در هـر دهان ، بـبـیـن خبـر گـرم و تازه اش           نـان در تـنور کوفه ، به تـوفان رسیده بود

در را  زدنــد و آتــش از آن ســو نـهیـب زد           مـارِ خیـانـت آه ، در آنـجـا خــزیــده بــود

یک سـو تـمام کـوفه ویک سو غـریب و فرد           مسلـم، بـرابـر همگـان، صف کشیـده بـود

مثـل عـلـی است ، هیبت او، هـرکـه از سپـاه           سمتـش هـجـوم بـرده دلش را دریـده بـود

بی بـاک وبی قرار و رجـز خوان، مـیـانه ی           تیـغ وعـمود وسنگ، بر اسبش وزیده بود

گـویـا خــدا  از ایـن هـمـه ، تـنـهـا بــرای او           در کـوفه ، کربـلای نـخست ، آفـریده بود

کم کم عطش بـه سینه ی او تـنگ می گرفت           بی این حساب، نقـشـه ی نیرنگ میگرفت